Six billion people in the world. Six billion souls. And sometimes... all you need is one.

 HANA.

"Są dwa rodza­je ludzi - ta­cy, którzy się starzeją 

i ta­cy, którzy stają się dojrzali." ~ Autor nieznany

        - Szczerze cię nienawidzę, ojcze...

       Padało. Znowu padało. Nie pamiętałem kiedy ostatnim razem udało mi się zobaczyć czyste, gwieździste niebo w późnych godzinach wieczornych. Zresztą to było nieistotne. To nie tak, że uchodziłem za cholernego poetę czy też niepoprawnego romantyka. Już dawno przestałem zwracać uwagę na świat. Jako dziecko nieustannie wypatrywałem gwiazd i ekscytowałem się ich blaskiem, migotaniem, urodą. Teraz? Nigdy nie patrzyłem w górę. Nie patrzyłem ponad ludzkie głowy. Wolałem spoglądać w dół. Z pogardą na nieosiągalne marzenia i chore ambicje.

        Biegłem. Wdychałem świeże, przesiąknięte aromatem deszczu powietrze, czując jak chłód kumuluje się pod cienką warstwą bluzy. Pot jednak ogrzewał moje ciało, każda pracująca komórka wspomagała system rozgrzewający. Biegałem zawsze, kiedy byłem wściekły. Kiedy świat walił mi się na głowę, a w swoim życiu miałem dotychczas tylko dwa takie przypadki - śmierć matki i dzień dzisiejszy. Zwykle rozpoczynało się to sprintem aż w efekcie końcowym zwalniałem do truchtu, chcąc poukładać myśli oraz uregulować oddech.

        - Zico, co ty, do jasnej cholery, wyprawiasz?! Biegnij, słyszysz?! RUSZ TYŁEK!

Na końcu korytarza zamigotało światło, a potem rozległ się trzask tłuczonej szyby i ogólna nerwowa krzątanina. Niski, donośny głos oficera policyjnego rozdarł ciszę nocną. Czułem jak moje serce momentalnie staje, aby następnie ruszyć z dzikim i radosnym bębnieniem w komorze pod wpływem uwielbianej przeze mnie adrenaliny. Naciągnąłem kaptur na głowę, przedarłem się przez wyrwane z zawiasu drzwi zaplecza i zniknąłem za kartonami.

         Wdech... i wydech...

      Młodzieńczy śmiech rozdzierał ciszę nocy. Ciężkie oddechy trójki moich towarzyszy docierały do mnie zza pleców, przeplatane z wariackim śmiechem. Gratulowali sobie nawzajem kolejnej udanej akcji, wyciągając z kieszeni złupiony towar. Śmiałem się wraz z nimi, pochylony do przodu, żeby nieco ochłonąć po szybkim sprincie w jakim pokonałem całą odległość.

         Kolejny wdech. Kolejny wydech.

     Ujadanie psa - to jedyne co pamiętam z tamtej chwili. Jedyne, co stanowiło sygnał alarmowy. Wystarczył ułamek sekundy, żeby uśmiech spłynął z twarzy. Radiowóz i czwórka funkcjonariuszy wyskakująca z pojazdu. Czułem drżenie rąk pod wpływem zamarzającej w moich żyłach krwi. Nogi wrosły w ziemię. To przecież absurdalne, żeby nas tak szybko znaleźli. Jeden z nich zaczął ze złowróżbną groźbą w głosie mówić o aresztowaniu za liczne wykroczenia, z kolei drugi zbliżał się ku nami, bez skrupułów celując w nas policyjną pałką. Zaczerpnąłem powietrza w płucach, czując autentyczny strach, który przejawiał się gwałtownym drganiem kolan.

- W NOGI!

      Chciałem przyspieszyć, jednak czułem jak opuszczają mnie siły. Deszcz utrudniał bieg po pokrytym trawą podłożu. Czułem jak podeszwy ślizgają się na mokre powierzchni, jednak mimo to parłem do przodu. Wciąż czułem buzującą w moich żyłach wściekłość.

         - Rozproszyć się! - wydyszałem najgłośniej, jak tylko mogłem.

Skręciłem w przeciwną alejkę, próbując odnaleźć sobie należyte pokłady energii i tym samym oddalić od „przyjaciół” niebezpieczeństwo. Nieustannie powtarzałem sobie w myślach, żeby potraktować to jako zwyczajną zabawę. Przecież ćwiczyliśmy to tyle razy... Jednak tym razem czułem na karku oddech samego sumienia. Coś bezlitośnie szeptało do mojego wraz z pędem wiatru...

         „GAME OVER”.

      Potknąłem się, jednak udał mi się zachować równowagę. Zadyszany, podniosłem głowę i ruszyłem truchtem przed siebie, wiedziony odruchem.

      Kolejny zakręt, kolejne opustoszałe uliczki i kolejne zaułki, kolejne stosy kartonów wypełnione różnorodnymi rupieciami. Obejrzałem się przez ramię i uśmiech satysfakcji przetoczył się przez moje usta. Zgubiłem ich. Zwycięstwo.

      - Aish! - jęknąłem pod wpływem bolesnego upadku, do którego w końcu doszło, choć usilnie starałem się zachować w ryzach swoją postawę. Zaciskałem zęby, czekając aż uciążliwe pulsowanie odejdzie w zapomnienie.

     Ciężar czyjegoś ciała ni stąd ni zowąd przycisnął mnie do bruku. Sądząc po rzucanych rozkazach był to funkcjonariusz policji, ale ja niezbyt skupiałem się na tym, co mówił. Było zbyt ciemno, żebym cokolwiek dostrzegł, jednak i tak usilnie zmagałem się z jego dwukrotnie większą siłą. W panice szukałem możliwości ucieczki, wijąc się pod nim niczym spłoszona fretka. Był moment, w którym udało mi się wystawić nogę i stanąć na pewnym gruncie, jednakże gwałtowne szarpnięcie za kurtkę utrudniło mi zachowanie równowagi. Zdesperowany zacząłem wysuwać ramiona z kurtki, ale pojawienie się dwóch kolejnych policjantów uświadomiło mnie, że jestem w potrzasku. Z przyciśniętym do zimnej ziemi policzkiem i spięty kajdankami czekałem na oczywisty wyrok.

       Otworzyłem oczy, słysząc jak grzmot przetoczył się wysoko nad moją głową. Zdałem sobie sprawę, że leżę tak dłuższy czas, wtulając twarz w mokrą trawę. Nie czułem potrzeby, żeby ruszać się z tego miejsca, dopóki nie usłyszałem znajomego dźwięku telefonu. Nie podnosząc nawet głowy, wydobyłem urządzenie z kieszeni i odczytałem wiadomość. Prychnąłem cicho pod nosem i w końcu zmobilizowałem się do w miarę szybkiego siadu, a następnie stawania na odrętwiałych nogach. A dalej nie pozostało mi nic innego jak skierować swoje kroki do domu.

**

      - Nie daj się sprowokować... - szeptałem pokrzepiająco do siebie, wkraczając do gardzieli samego piekła, które miało się okazać moim definitywnym końcem.

Ostentacyjnie naciągnąłem kaptur, poprawiłem daszek czapki i wzmocniłem ucisk na rączce od mojej walizki, mając szczerą nadzieję, że to uchroni mnie od ciekawskich spojrzeń. Nie przywiązywałem wagi do tego, że mój sposób ubioru diametralnie różnił się od pozostałych, zwłaszcza, że byli ubrani w schludne, niemalże identyczne mundurki godnie reprezentujące szkołę. Nawet nie sądziłem, że właśnie to będzie stanowiło moją pierwszą przeszkodę po pojawieniu się w tej przeklętej dziurze pełnej snobów z cholernie wysoko zadartym nosem.

- Hej! Ty! W kapturze! - Usłyszałem złowróżbne nawoływanie z końca korytarza, który właśnie przemierzałem w celu szybkiego odnalezienia gabinetu dyrektora.

- Aish... - syknąłem podirytowany, bo w ten oto sposób wszyscy obecni wokół zwrócili na mnie uwagę. Spod daszka czapki widziałem ich zaciekawione twarze, w których kryła się pełna pogarda względem mojej osoby, a większość z nich już spisała mnie na straty, co właściwie mało mnie obchodziło.

     Odwróciłem się powoli, słysząc szybkie kroki osoby, która zmierzała ku mnie w celu udzielenia dokładnej reprymendy. Byłem przygotowany na to, że będę miał do czynienia z nauczycielem, jednak kiedy podniosłem nieco brodę, ujrzałem postawnego, wysokiego chłopaka, zapewne jednego z uczniów. Na jego klatce piersiowej z lewej strony widniało wyrafinowane i koszmarnie zawiłe logo akademii, z kolei z prawej zwisał identyfikator informujący o imieniu, nazwisku oraz pozycji.

    Lee Amadeus, zastępca przewodniczącego samorządu uczniowskiego oraz przewodniczący dormitorium nr 3.

- Czy naprawdę chcesz umrzeć? - rzucił karcącym głosem i machnięciem ręki trzepnął daszek mojej czapki, sprawiając, że ta jeszcze bardziej zsunęła mi się na oczy. - Przespałeś zapoznawanie się z regulaminem? Nakrycie głowy wewnątrz budynku jest zabronione, dzieciaku.

Zacisnąłem zęby, żeby przypadkiem mu się nie odgryźć. Wolałem nie robić sobie kłopotów już pierwszego dnia.

- A to co? - Gwałtownie pociągnął mnie za poły rozpiętej kurtki. - Gdzie twój mundurek? Zdajesz sobie sprawę, że w takiej sytuacji możesz zostać pomywaczem w kuchni na najbliższy tydzień, huh?!

Decybele w jego głosie znacznie zwiększyły swoje natężenie, a ja już usilnie walczyłem ze sobą, żeby odwieść swoją instynktowną pięść od pomysłu przemeblowania jego twarzy. W zasięgu swojego wzroku widziałem jak jego ręka bezwiednie wędruje do góry, ale byłem szybszy - odepchnąłem z rozmachem jego dłoń i zadarłem dumnie podbródek, chcąc odważnie spojrzeć mu w twarz. Co dziwniejsze - on niezbyt przejął się moim wręcz wulgarnym zachowaniem. Najzwyczajniej w świecie pochwycił moją czapkę i zdarł ją brutalnie z mojej głowy, przy okazji zsuwając uprzednio bezpiecznie nasunięty kaptur. Zrobił niemalże zdegustowaną minę i pokręcił głową z wyrazem pełnej dezaprobaty. Po chwili jego wzrok powędrował znacząco w dół i dopiero wówczas mógł dostrzec mój niewielki bagaż. Taksował mnie uważnym spojrzeniem i mrużył oczy jakby usilnie próbował przypomnieć sobie pewne szczegóły.

- Aish, naprawdę... Dlaczego tym nowym zawsze brakuje języka w gębie? - mruczał do siebie, jednakże o wiele spokojniejszym oraz jakby rozluźnionym głosem i zdecydowanym ruchem głowy wskazał mi kierunek.

- Za mną.

      A jedno było pewne - jeśli miałbym wybrać jedyną rzecz, której najbardziej nienawidzę w tej szkole, byłby to właśnie on.

**

      Zatrzasnąłem za sobą drzwi, zaczerpnąłem nieco zbawczego powietrza i dopiero wówczas rozejrzałem się po pomieszczeniu.

    W końcu, po wielu żmudnych dywagacjach oraz formalnościach, zostałem oddelegowany do odpowiedniego dormitorium, a raczej pokoju, w którym będę urzędował. Miałem go dzielić z jeszcze jedną osobą, bo jako zwykły uczeń nie miałem przywileju korzystania z uroków posiadania własnego pokoju, gdyż takie mógł mieć tylko przewodniczący szkoły.

      Pokój ewidentnie emanował nie tyle co przepychem pod względem unowocześnienia technicznego, ale też przesadnie rzucająca się w oczy czystością. Do tego stopnia, że aż nie potrafiłem wyobrazić sobie chaotycznego wystroju wnętrz. Pokój ewidentnie był przeznaczony dla dwóch osób, o czym świadczyła liczba łóżek oraz pozostałych podstawowych mebli - jedno znajdowało się na piętrze, na które prowadziły niewielkie, kręte schodki, z kolei zaraz pod nim stało drugie łoże, schludnie zaścielone i to w taki sposób, że trudno było określić, które z nich jest dostępne.

      Nie pochodziłem z biednej rodziny, ale gardziłem pieniędzmi. Czułem do nich wewnętrzny uraz, ponieważ moje życie wyglądało tak, jak się prezentowało i to właśnie z tego powodu. Z powodu chorej ambicji posiadania zarówno ich, jak i wszystkiego co materialne.

      Wdrapałem się po schodkach na piętro utrzymane w niebieskich kolorach i po sprawdzeniu komody oraz różnych szuflad doszedłem do wniosku, że nie jest ono zamieszkane. Rzuciłem niedbale nowy mundurek na poduszkę i otworzyłem walizkę oraz podręczny plecak. Wystarczyło mi niecałe dziesięć minut na wypakowanie całego dobytku, bo wcale nie było tego dużo. Nie potrzebowałem zbyt wielu ubrań, ponieważ i tak większość czasu będę spędzał na zajęciach.

- Tch, śmieszne. Na jakich zajęciach? - parsknąłem cichym śmiechem, bo odpowiedź wydawała mi się co najwyżej oczywista.

        Kiedy skończyłem wkładać bieliznę do jednej z szuflad, miałem ochotę rzucić się na łóżko. Nie dbałem o godzinę, choć w rzeczywistości potrafiłem ocenić, iż jest już zdecydowanie późny wieczór, chociażby z powodu głębokiej ciemności za oknem. Wyciągnąłem telefon komórkowy i spojrzałem na wyświetlacz - zero wiadomości, zero nieodebranych połączeń.

- Zapomnieli o moim istnieniu? - ofuknąłem swój telefon jakby to była jego wina, że żadna osoba ze ścisłego grona moich przyjaciół nie raczyła się ze mną skontaktować.

Jednak to i tak nie robiło mi większej różnicy, bo doskonale wiedziałem co robili w tej porze i gdzie mógłbym ich złapać. I choć zostałem poinformowany, iż wychodzenie poza teren szkoły w tych godzinach jest surowo zabronione, nie było siły, abym zrezygnował. Niemalże w podskoku stanąłem na równe nogi i chwyciłem swoją kurtkę oraz czapkę, czyli zestaw, który już dzisiaj ze sobą miałem. Pomaszerowałem do wyjścia, nasuwając na siebie wspomniane wcześniej części garderoby. I kiedy dotarłem do drzwi, one w niemalże tym samym momencie otworzyły się przede mną.

         Przed moimi oczami ukazała się nie kto inny, jak sam Lee Amadeus - postać, którą najmniej chciałem w tej chwili zobaczyć. Jego szybkie i bystre oczy przekalkulowały mój ubiór oraz położenie. Po raz drugi tego samego dnia, a już zaczynało mi to działać na nerwy.

- Widzę, że już znalazłeś sobie miejsce w moim pokoju. Wychodzisz gdzieś może?

Tch, jakbym mógł ci powiedzieć, kretynie.

- Zaraz... Jak to twój pokój?! 

**

Dzyńdzyńdzyń.

Nigdy nie wiem co napisać pod pierwszym rozdziałem.

HANA to fonetyczny zapis "jeden" po koreańsku.
Nie ja jestem twórcą zdjęcia na nagłówku, także go nie przywłaszczam.

Mam nadzieję, że nie będziecie narzekać.
A, właśnie - tutaj macie MENU, do którego link zamieszczę w widocznym miejscu.

To tyle.